Σαλπάραμε το μπάρκο μας, τρακόσια παληκάρια,
ας ήταν να χανότανε στ’ αμπάρια,
στη γέφυρα τους βάλαμε, κακό του κεφαλιού μας,
νομίζαμε πως ήταν του χεριού μας.

Σαλπάραμε το μπάρκο μας, τρακόσια παληκάρια,
σε χρόνους που όλοι ρίχναμε τα ζάρια,
κι ενώ παραληρούσαμε εμείς στην τρίτη θέση,
εκείνοι σερβιρίζονταν γιουβέτσι.

Δίχως ρότα, ένα χάλι, με πιρόγα ή ποστάλι,
απ’ τη γέφυρα στ’ αμπάρι της ζωής μας το τροπάρι,
και κυλάει η ζωή μας σ’ ένα κύκλο, σε μια δίνη,
άλλο δε γυρνά στο χάδι, πιο πολλές μέσ’ στην οδύνη.

Και ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι, καιροί φαρμακωμένοι,
στα μαύρα και τα κόκκινα ντυμένοι,
κι αυτοί, θαρρώ, δεν ξέρουνε να πιάσουν το τιμόνι,
και πάει σα μεθυσμένο το βαπόρι.

Πρωτύτερα ουρλιάζαμε μα τώρα ούτε χαμπάρι,
αφού είμαστε χορτάτοι παξιμάδι,
και πάμε όλοι αμίλητοι, σαν τους τυφλούς, στον Άδη,
χωρίς φακό και δίχως ματογυιάλι.

Δίχως ρότα, ένα χάλι, με πιρόγα ή ποστάλι,
απ’ τη γέφυρα στ’ αμπάρι της ζωής μας το τροπάρι,
και κυλάει η ζωή μας σ’ ένα κύκλο, σε μια δίνη,
άλλο δε γυρνά στο χάδι, πιο πολλές μέσ’ στην οδύνη.