μουσόφιλος
27-10-2018 21:20 | Ο Μάνος Ελευθερίου ερχόταν από τον δρόμο των ποιητών, τον χωματένιο, άψογα ντυμένος και πάντα χαμογελαστός, αλλά με το χαμόγελο εκείνο της πικρίας που δεν ήταν και τόσο εύκολο να το αποκρυπτογραφήσεις. Είχε μυστικές εγκράτειες που δύσκολα υποψιαζόταν κανείς. Είχε ταιριασμένο για τους «δικούς του ανθρώπους» ζωντανούς και νεκρούς – κυρίως για αυτούς – ένα σφύριγμα, ένα σημάδι για να γνωρίζονται αναμεταξύ τους, και να βρίσκουν την «επαφή», τη «σύνδεση», να βρίσκουν το ποίημα, το τραγούδι, τους κρυφούς ρυθμούς, τους δρόμους εκείνους των ζωντανών και των νεκρών, γιατί πίστευε βαθιά πως οι νεκροί αλλάζουν την όψη της πόλης. Επαναλάμβανε τα λόγια τους ξανά και ξανά, σαν ξόρκι, σαν ηθοποιός που μαθαίνει τα μεγάλα κείμενα από στήθους, και εδώ είναι που ήρθε η στιγμή εκείνη της επιβάρυνσης και το στήθος αυτό τον πρόδωσε. Εβγαλε φτερά και πέταξε μακριά, για τον άλλο κόσμο. Ισως από εκεί δοκιμάσει ξανά τον σκοπό αυτό, το σφύριγμα εκείνο και βρει πάλι την «επαφή», τη «σύνδεση» με όλα αυτά που άφησε πίσω. Και αυτό θα γίνει.
Του Θοδωρή Γκόνη [πηγή: https://www.tanea.gr]
|
