Εσείς που γίνατε, για φράγκα, κυνηγοί,
μέσ’ στης ζωής το μακελειό και το σαφάρι,
μην απορείτε που μιλώ με το φεγγάρι
και που στα στήθεια μου δε φώλιασε πληγή.

Μέσ’ στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω
και με το ύφος σας, γελώ,
μέσ’ στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω και γελώ.

Εσείς που παίρνετε το άγχος παραγιό
και ξημερώνεστε στο ίδιο μαξιλάρι,
μην απορείτε που δε γίνουμαι κουβάρι,
εμένα, η μάνα μου, δεν κάνει άλλο γιο.

Μέσ’ στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω
και με το ύφος σας, γελώ,
μέσ’ στο μυαλό μου πύργους χτίζω
κι όταν τα ούζα μου θα πιω
την ίδια ώρα τους γκρεμίζω και γελώ.