Είναι δύσκολο λιγάκι, ζω με ένα τραυματάκι,
το πονάω, το ματώνω μα για σε δε μετανιώνω,
απ’ τη μοναξιά μου πίνει, να ξεχάσω δε μ’ αφήνει.

Αν δεν το `χω, το γυρεύω, την ζωή μου εγώ παιδεύω,
τραυματάκι, αχ, τα βράδια μου κεντάς μια σκέψη άδεια,
αίμα και κρασί σου δίνω και να θέλεις, δε σε σβήνω.

Πες μου, τι άλλο, να σε μάθω, μέσα είσαι σ’ ό,τι πάθω,
μα ό,τι ο χρόνος ξεπερνάει κι ό,τι ζήσαμε πού πάει,
τραυματάκι, σε ρωτάω, τι ελπίζω που αγαπάω.