Μια φορά κι έναν καιρό,
πάνε τώρα χρόνια,
σ’ έναν τόπο μακρινό,
ζούσαν μες στα χιόνια.

Πάγωναν τα λούλουδα,
μίσευαν τ’ αηδόνια,
καλοκαίρι ζύγωνε,
κι ήταν όλο χιόνια.

Μάτια πάντα σκοτεινά,
μέτωπα σκυμμένα
κι άνθρωποι δε βάδιζαν,
με ρυθμό κανένα.

Μιαν αγάπη πέρασε
- μετά πόσα χρόνια -
και τα μάτια δάκρυσαν
κι έλιωσαν τα χιόνια.