Το δάχτυλο βουτώ στη μαρμελάδα,
μετά το μπράτσο και τέλος το κεφάλι!
Και γίνομαι ένα με τους σπόρους της φράουλας,
με το γυαλί και τη λαμαρίνα...
Και φεύγω πάω τον ήλιο μου να συναντήσω,
εξαγνισμένος μα μολυσμένος!
Της στέρησης και της χαράς.
Της σκόνης, της σκόνης!
Βλέπω κλεφτά το Νάρκισσο
στη λίμνη του να παίζει,
κομμάτια είναι το βλέμμα του
μες το χλωμό φεγγάρι.
Όλα αυτά σε μια στιγμή,
σαν όνειρο σε ύπνο βαθύ,
σαν το μαργαριτάρι!
Σαν πλούτος ή σαν προσβολή;
Σαν φως ή σαν σκοτάδι;
Ανέβηκε ο πυρετός.
Να, στο χορό σας μπαίνω!
Στη θέση σας, στη θέση σας
και στη βαριά σιωπή σας.
Μεσα απ’ τα βάθη μιας ψυχής
νερό γοργά ανεβαίνει.