Η Θέμις πετάει το μαντήλι !
Πονηριά, πονηριά !

Φωτιά, φωτιά !

Αναπηδάει ο Πήγασος απ’ το βαθύ του ύπνο,
έρχεται και γκρεμεί θεούς, θεούς και φιλοσόφους,
που ξεχωρίζουν το γιατί απ’ το δικό σου άχτι.
Πάντα να μένουν μακρινοί για να κρατούν το αδράχτι.
Αυτοί να υφαίνουν το ύφασμα, μεταξωτό μανδύα.
Καρτέρι για να στήσουνε μήπως και βρούνε πλάτες,
μήπως και βρούνε Αύγουστο, τη γύμνια τους να κρύψουν,
όλου του κόσμου τα έντομα μην τους ανακαλύψουν !
Έτσι δε θα’ χει τελειωμό αυτή η διαθήκη.
Πολλοί θα μπούνε φυλακή, άλλοι θα αλλοφρονήσουν.
Αυτοί που θα’ ναι τυχεροί για πάντα θα χαθούνε,
χωρίς να δουν τον κύκλο τους να κάνει ένα τέλος.
Χωρίς να καταλάβουνε τι πήγανε να κάνουν.
Και τότε δε θα τους χωρεί της θάλασσας η άκρη,
της θάλασσας της γόησσας, με τις πολλές τις χάρες,
της θάλασσας με τα βαθιά και τις γλυκές λαχτάρες.