Σε μια σταγόνα θάλασσα διαβάζαμε μαζί
μια νύχτα με πανσέληνο την ιστορία του κόσμου.
Δίχως πυξίδα και σκοπό ο άνθρωπος δε ζει
τραγούδαγες ψιθυριστά κι ο ουρανός δικός μου.

Τώρα οι θεωρίες σου αλλάζουν κι αγκαλιές
όπως αλλάζεις άρωμα και μάρκα στα τσιγάρα
κι εγώ στις παραισθήσεις μου δεμένος της παλιές
σαν όαση σ’ αναζητώ στου κόσμου τη Σαχάρα.

Της ζωής μας τα μεγάλα δυο σταγόνες της βροχής
που στεγνώσαν στου Αυγούστου τη βεράντα
το κορμί μου κάνω σκάλα στα ουράνια ν’ ανεβείς
όλα ήτανε δικά σου από πάντα.

Σε μια σταγόνα θάλασσα διαβάζαμε μαζί
μια νύχτα με πανσέληνο την ιστορία του κόσμου
δίχως πυξίδα και σκοπό ο άνθρωπος δε ζει
τραγούδαγες ψιθυριστά και να που ζούμε φως μου.