Ο Λάνης που αγάπησες εδώ δεν είναι, Μάρκε,
στον τάφο που έρχεσαι και κλαις και μένεις ώρες κι ώρες.
Τον Λάνη που αγάπησες τον έχεις πιο κοντά σου
στο σπίτι σου όταν κλείνεσαι και βλέπεις την εικόνα,
που αυτή κάπως διατήρησεν ό, τ’ είχε που ν’ αξίζει,
που αυτή κάπως διατήρησεν ό, τ’ είχες αγαπήσει.

Θυμάσαι, Μάρκε, που έφερες από του ανθυπάτου
το μέγαρον τον Κυρηναίο περίφημο ζωγράφο
και με τι καλλιτεχνικήν εκείνος πανουργία
μόλις είδε τον φίλο σου κ’ ήθελε να σας πείσει
που ως Υάκινθον εξ άπαντος έπρεπε να τον κάμει
( μ’ αυτόν τον τρόπον πιο πολύ θ’ ακούονταν η εικών του ).

Μα ο Λάνης σου δε δάνειζε την εμορφιά του έτσι
και σταθερά εναντιωθείς είπε να παρουσιάσει
όχι διόλου τον Υάκινθον, όχι κανέναν άλλον
αλλά τον Λάνη, υιό του Ραμετίχου, Αλεξανδρέα.