Εγώ δε θέλω οδηγό ή φυλαχτό
και ας χαθώ κι όλα στραβά ας πάνε.
Θέλω τον δρόμο τον στενό, να φοβηθώ
μα ίσως βρω ό,τι η τύχη μου χρωστάει.

Όσο θα βγαίνει πάντα μπρος,
θα τη θέλω αλλιώς τη μοίρα,
Ώσπου να γίνει χαρταετός και φάρσα
η ζωή που πήρα.

Λίλα, Λίλα, το κενό μου γελάει.

Και αν πηγαίνω πίσω - μπρος
και αν θα μείνω εκτός, το ξέρω
πως είναι σαν χαρταετός,
η αγάπη που ζητάω και θέλω.

Λίλα, Λίλα, το κενό μου γελάει.

Είναι το πετράδι της θαμπό
τα μάτια μου όταν σφαλώ,
μα οι βράχοι λαμπυρίζουν.
Κάνω το βήμα στο κενό,
στο βλέμμα μου θα κατοικώ
τα αστέρια με κοιτάνε.

Μια σκοτάδι, μια φως,
μα εγώ τη θέλω αλλιώς τη μοίρα.
Θέλω να γίνει χαρταετός και φάρσα
η ζωή που πήρα,

Λίλα, Λίλα, το κενό μου γελάει.