Οριστικά δεν έχω... και
δεν θέλω πια... να δίνω εξηγήσεις...
ζητώ συγγνώμη που δεν έγινα
σπουδαίος πραγματικά, πραγματικά...
κάποιος σημαίνων χλιαρός...
στου όμορφου κόσμου το βαρύ αγκομαχητό...

Συγγνώμη πατέρα που χάθηκα απ’ τα όνειρά σου
κάτι αλλιώτικο, πιο όμορφο
ψάχνοντας, γυρεύοντας να βρω !

Ό,τι κι αν ζω κι ό,τι κρατώ
είναι που κρύβομαι από σένα τελικά...
κι όλο αυτό που αναζητώ
στο χάσιμό του μακραίνει βιαστικά...

Ό,τι κι αν ζω κι ό,τι κρατώ
είναι που κρύβομαι από μένα τελικά...
κι αυτό που πάντα κυνηγώ
είν’ της ζωής μου τα αγεφύρωτα κενά...