Σ’ ευχαριστώ, που μου έμαθες να απλώνω
όσα φοβάμαι και μισώ πέρα απ’ το χρόνο
να γελώ αν ξεσπάσει καταιγίδα,
ν’ αγαπώ την καινούρια μου ρυτίδα.

Σ’ ευχαριστώ, που μου έμαθες να φταίω
και το θυμό μου, στην ανάσα σου να καίω.
Σ’ ευχαριστώ που με κάνεις να ανασαίνω,
να `χω κουράγιο για να ζω και να πεθαίνω.

Κι όταν θα είμαι μακριά από κοντά μας,
να `χω τη δύναμη να φτάσω πιο ψηλά.
Ανήκουμε μονάχα τα όνειρά μας
κι αυτά δεν ανήκουν πουθενά.

Σ’ ευχαριστώ που με έμαθες να δίνω
τα φιλιά μου δίχως να με κατακρίνω,
να ξεχνώ το χαμένο μου γοβάκι,
να χαζεύω τη φωτιά μπροστά στο τζάκι.

Κι όταν θα είμαι μακριά από κοντά μας
να `χω τη δύναμη να φτάσω πιο ψηλά.
Ανήκουμε μοναχά τα όνειρά μας
κι αυτά δεν ανήκουν πουθενά.