Έφτασε άραγε η στιγμή, όπου στα μέσα μου
δρόμος δεν τρέχει, δεν υπάρχει για να φύγω...
κομμάτια γίνονται οι ώρες, οι σκέψεις μου θαμπές
πυροτεχνήματα υψώνει το μυαλό μου...
άσχημος ύπνος μα το φως τους με ξυπνά,
μήπως και δω, μήπως και δω, τα όνειρά μου στον αέρα !

Μην κρίνεις άλλο, μη σκεφτείς...
γιατί ποτέ μου δε σου ζήτησα την λύση...
μόνο εδώ να είσαι θέλω,
να είσαι πιο κοντά,
όταν ο πόνος κάποια νύχτα με τυλίξει...

Αν όλα αυτά που διάλεξα, μαζί τους για να ζω,
αν τα προδώσω ή στο τέλος, πάλι δίπλα τους σταθώ,
είναι η αγάπη που μου στέλνει το άρωμά της,
στο άγγιγμα της, με καλεί για να σταθώ !

Έτσι θα είμαστε μαζί, από μακριά, μαζί θα ζούμε,
αγκαλιασμένοι, σφιχτά δεμένοι,
στου άγριου πόθου το φιλόξενο κατάρτι,
μα με τα μάτια μας ορθάνοιχτα, στων άστρων τη βουή...