Μα πάντα έτσι γίνεται το νιώθω,
πάντα το έξω δεν αλλάζει το εντός
κι όσο ξεχνιέσαι πάντα θα σου βγαίνει εμπρός,
να σου γελάει δυνατά να σε τρομάζει...

Όσο κι αν ψάχνεις για την πρώτη σου αλήθεια,
κάπου στο δρόμο πεταμένη θα τη βρεις,
ρωτάω τι άλλαξε, πώς μου έγινε συνήθεια,
ο δράκος μέσα μου, η σκιά της πληρωμής...

Κι εγώ που πείσμωσα παράφορα να ζω,
μαθαίνω πάλι απ’ την αρχή να σ’ αγαπάω,
μαθαίνω πάλι απ’ την αρχή να σου μιλώ,
μέσα στα χέρια μου ζωή να σε κρατάω...

Ψωροπερήφανα ζητάω λίγη τόλμη
γυρνάω πίσω απ’ τον καιρό της προσμονής,
όλα τα ψεύτικα συνάντησα να είναι δυνατά,
μα πάντα αδύνατη σαν όνειρο να μένει η ζωή μου...