Τίποτα γύρω δε σαλεύει,
τίποτα εδώ δεν ανασαίνει.
Ψηλά στα δώματα του πύργου
κοιματ’ η ωραία κοιμωμένη.

Βλέπει στα όνειρά της
πουλιά και χρώματα,
φεγγάρια και του κήπου
όλα τ’ αρώματα.

Ο κόσμος γύρω της σωπαίνει,
σαν να τον σκέπασε η στάχτη.
Μόνο στο δάχτυλό της τρέμει
μια στάλα αίμα από τ’ αδράχτι.

Όμως αυτή κοιμάται
για χρόνια εκατό,
αχ, να μπορούσα λίγο
στον ύπνο της να μπω.

Να δω στα όνειρά της
πουλιά και χρώματα,
φεγγάρια και του κήπου
όλα τ’ αρώματα.

Θα `ρθω μια μέρα να σου δώσω
στα χείλη σου ένα φιλί
όλος ο κόσμος να ξυπνήσει
να γεννηθεί απ’ την αρχή.