Κάποιοι μου `πανε οι στίχοι μου να λένε
για πριγκίπισσες και έρωτες που καίνε.
Κάποιοι άλλοι αγριεμένα μου φωνάζουν
πως τα μάτια μου τα όμορφα θα πρέπει να κοιτάζουν.

Κι εγώ ψάχνω με μανία να γλιτώσω λίγη βία
της ζωής και της ματιάς μου να γυρέψω ηρεμία.
Δε μου μάθαν να μισώ, δε μου μάθαν να σκοτώνω
μα μου είπανε πως λίγο αν κλέβω, πάντα θα γλιτώνω.

Ξεχαστήκαμε εντελώς μες στης βίας το κλουβί
δυο τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί.
Μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια
γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια.

Ξεκινάω κάθε πρωί να οργανώνω τη ζωή μου
μα τα βράδια η απουσία είναι η μόνη αμοιβή μου.
Η απουσία της μαγίας κάθε στόχου που αγαπάς
η απουσία της χαράς που έχεις όταν ξεκινάς.

Νοοτροπία παραλόγου καταλήγω να αποκτώ
και ο δίπλα όταν παθάνει δε γυρίζω για να δω.
Όλα αυτά που τον σκοτώνουν κατά βάθος είμαι εγώ
που σαν σύγχρονος δειλός έτρεξα για να κρυφτώ.