Μες στης ζωής τα τωρινά, που είν’ όλα ψεύτικα,
φτωχά κι εφήμερα,
γιομάτα χίμαιρα
τα περασμένα πως ξυπνούσαν ονειρεύτηκα
κι ας είν’ αγύριστα παντοτινά.

Μάτια που σβήσατε γρήγορα,
μάτια μου μόνο παρήγορα,
σας βλέπω πάλι μπροστά μου,
με θαμπωμένη καρδιά.

Μάτια χαμένα, λησμονημένα, γυρίστε πάλι πίσω,
δίχως το φως σας, σκλάβος δικός σας, δεν μπορώ πια να ζήσω.
Με σας δεμένη, νιώθω να μένει, με πάθος η τρελή καρδιά μου,
πρώτη παρηγοριά μου κι ελπίδα μου στερνή.

Και πιο πολύ, δυο μάτια πλάνα που περάσανε
κι αμέσως φύγανε,
με τ’ άστρα πήγανε,
λες και γλυκό σκοπό για πάντα με κεράσανε
κι άμα τα σκέφτουμαι ξαναμεθώ.