Μη χτυπάς ξανά την πόρτα την κλειστή,
γιατί σ’ αυτό το σπίτι πια χαρά δε μένει
κι αν η αγάπη τη ζωή σου κυβερνά,
πρέπει να φεύγεις σαν τη βλέπεις να πεθαίνει.

Ήταν η αγάπη το λιμάνι κι η χαρά σου,
μα έγινε πόνος κι αγωνία και ντροπή.

Διώξ’ του έρωτα τα κάτασπρα πουλιά,
να φτερουγίσουν σε καρδιές ευτυχισμένες,
μα δυο ψιχάλες κράτα, της αγάπης τη δροσιά,
μη μαραθείς από τις νύχτες τις θλιμμένες.

Ήταν η αγάπη το λιμάνι κι η χαρά σου,
μα έγινε πόνος κι αγωνία και ντροπή.