Ει. Κύριε μυστήριε...
Θυμάσαι που το μέλλον κρατούσες αγκαλιά;
για κοίτα που κανένας δε σε θυμάται πια !
Τα κόλπα σου παλιώσανε, κανένα δεν περνά
έκλεινες το τηλέφωνο μα τώρα ... δε χτυπά
κι η μοναξιά που έλεγες πως αντέχεις,
το μόνο πια, το μόνο πια που έχεις.

Στημένο σε βλέπω στην άκρη της μπάρας,
δεν είσαι κανένας λοιπόν σαχλαμάρας,
η νύχτα η ίδια σε έχει διαλέξει,
για σένα δεν έχει κανείς να πει λέξη.

Μα αν θέλεις κι από μένα, τον κανένα μια γνώμη,
η νύχτα ποτέ της δεν ζητάει συγγνώμη.
Μα ουτε κι η μέρα θα σου δώσει εξηγήσεις,
αν δίχως το στιλ σου μια μέρα ξυπνήσεις.

Ει, Κύριε μυστήριε.....

Στημένο σε βλέπω στην άκρη της μπάρας,
με ύφος, δεν ξέρεις, δεν είσαι της φάρας.
Γιακά σηκωμένο, τιράντα και μούσι
και να σου η Μαίρη και η Νίνα και η Λούση.

Μα αν θέλεις κι από μένα, τον κανένα μια ιδέα,
παλιά, τετριμμένη, μα πάντοτε ωραία,
για όλους το ίδιο οι μέρες περνάνε,
της γης τα σκουλίκια για όλους πεινάνε.

Ει, Κύριε μυστήριε......