Σύρμα! Σύρμα! Σύρμα!
Σύρμα και πέτρα για ντεκόρ μες στο σκοτάδι.
Σύρμα! Σύρμα! Σύρμα!
Κι ένας ρυθμός που ξεγελά κι αυτόν τον Άδη.
Φώτα φωτιάς και το "κουτί" δεν κάνει λάθος,
καπνός και πάθος μες στην σύναξης το βάθος.

Ωχ Αμάν!
Ωχ Αμάν!

Σύρμα! Σύρμα! Σύρμα!
Ο στιχουργός που ανησυχεί μα δε μας πείθει.
Σύρμα! Σύρμα! Σύρμα!
Και μελωδίες που απειλούνται απ’ τη λήθη.
Μοναχικοί που καταφέρνουν να `ναι μόνοι
και στη γωνιά κάποιος μασάει ένα λεμόνι.

Ωχ Αμάν!
Ωχ Αμάν!

Σύρμα! Σύρμα! Σύρμα!
Φούστες ψηλά και από κάτω χίλια μάτια
ασφυκτιούν, γεμίζοντας τη φαντασία κρεβάτια
κι όλοι μαζί γνωρίζοντας η μέρα τι θα φέρει,
μαθαίνουνε από βραδύς να εξασκούν το χέρι.

Ωχ! Αμάν!
Ω! Αυνάν!