Σε βαθιά σπηλιά με οχτώ σκυλιά
θα περάσω το υπόλοιπο του βίου.
Θα `χω συντροφιά μια φασκομηλιά
και μια γκόμενα γι’ αυτή την ερημιά των δύο.

Θα `ρχονται τα βράδια τα παλιά να κάνουν επισκέψεις,
κάτι θα κερνάμε τα σκυλιά και τράβα εσύ να κλέψεις.
Θα `ρχονται τα βράδια τα παιδιά να παίζουν μαντολίνα,
νύχτα μαύρη του έρωτα φωλιά και κάτω η Αθήνα.

Τίποτα καρδιά δε θα πονά απ’ αυτά που κάποτε
μας κάνανε κομμάτια,
μόνο τελικά, ειλικρινά, αυτά τα δυο σου τα σκληρά,
τα παραπονεμένα μάτια.

Σε βαθύ γκρεμό θα βρω λυτρωμό,
θα πετάξω της ζωής μου τα σκουπίδια,
κι ό.τι φοβερό και σιχαμερό,
θα του δώσω μια, να πάει στα τσακίδια.

Θα `ρχονται τα Σάββατα οι φρουροί, οι μαύροι δολοφόνοι,
με μοτοσυκλέτες, σαν ουρί, σφαγμένα από τον Τζώνη,
θα `ρχονται τα σούρουπα οι θείες με τα σοκολατάκια,
εύκολα σκοτώνονται αυτές και πάνε στα χαντάκια.

Τίποτα καρδιά δε θα πονά απ’ αυτά που κάποτε
μας κάνανε κομμάτια,
μόνο τελικά, ειλικρινά, αυτά τα δυο σου τα σκληρά,
τα παραπονεμένα μάτια.

Κυριακή γιατί, το `χω φανταστεί
θα `ρχονται παιδιά με κιάλια υπασπιστή,
μαζί να μελετάμε,
της πόλεως τη λειτουργία, κοίτα,
είναι όλοι ορατοί, να τα σπίτια, να οι φούρνοι,
να η καφετέρια και να η Παναγία.