Έπιασα δρόμον μανιχός παθκιάν-παθκιάν να σ'εύρω
Την ομορφκιάν σου έντζισα μα πάλε υποφέρω
Εμπλούμισα σε μμάθκια μου του κόσμου ούλλου τα πλούτη
Μα της καρκιάς μου τη φωθκιάν σβηστήν εφέραν μου την

Ύστερις άναψα λαμπρόν. Έκρουσα τα φτερά μου
Μα το μιτσίν μου το φτερόν εγλίτωσεν χαρά μου
Επότισα το υπομονήν ετάισα το πόνον
Τζ’ εγίνηκα `αλλον πουλλίν. Τζαι πιον εν μαραζώνω

Έτσι μαθθαίνουμεν δαμαί. Τζαι έτσι κολυμπούμεν
Μες στα βαθκιά τα τζύμματα ποττέ να μεν πνιούμεν
Οι μέρες έν’ οι σφαίρες μας. Τα γρόνια τα σπαθκιά μας
Τζ ’ ό,τι κρυφά αγαπήσαμεν, αγγόνια τζαι παιθκιά μας