Χάρτινο το φεγγαράκι...
Κι αν με πίστευες λιγάκι...
-Σε πιστεύω.
-Πιστεύω σ’ εσένα...
-Αλλιώς;
-Γρήγορα περνάει ο καιρός!
-Δίχως αγάπη...
-Δίχως τη δική σου αγάπη...
-...το φεγγάρι, φανάρι.

Όταν σηκώσεις το κεφάλι μια βραδιά
στου Οκτωβρίου την ξαστεριά
να βρεις φεγγάρι,
γεμάτο αν είναι, σου γελά,
σ’ αναγνωρίζει από ψηλά,
σου δίνει χάρη.

Αργά σα νιώσεις ο καιρός ότι περνά
και βγει στης νύχτας τη γωνιά
σελήνης χνάρι,
μην είναι χάρτινο ρωτά
σε ψεύτικη ακρογιαλιά,
ένα φανάρι.