Τώρα που έρχονται οι νύχτες να ξυπνήσουν κάτι
κάτι από κείνο το παλιό δικό μας μονοπάτι
θα περπατήσω στη σιωπή να βρω την άκρη, ξέρω,
ξέρω πως θα βαδίσω μόνη, τόσο μόνη.

Ήταν φθινόπωρο στο χώμα ήταν πεσμένα φύλλα
το καλοκαίρι είχε φύγει πια για πάντα
έκανα όνειρα πως θα 'μενα κοντά σου
μα η μοίρα χάραξε δικό της δρόμο, έχε γεια.

Οι μέρες ο χρόνος δεν έχουν καρδιά
κι εμείς μικροί, αδύναμοι και μόνοι
μία χούφτα σκόνη
φύλλα μέσα στο βοριά.

Τώρα που έρχονται οι νύχτες να ξυπνήσουν κάτι
κάτι από κείνο το παλιό δικό μας μονοπάτι
θα περπατήσω στη σιωπή να βρω την άκρη
δε θα είσαι εκεί, τα ίχνη σου μια γκρίζα μοναξιά.

Αυτά που μας δένουν, αυτά μας πονούν
Μην κλαις, δε φταις,
Κανένας δε γνωρίζει, τ' αύριο δεν ορίζει
Κράτα μόνο τις στιγμές αυτές που αγάπησες στο χθες.

Κοίτα, τα σύννεφα που μας τυλίγουν,
μια μπόρα που δε θα κρατήσει,
βαθιά στον ορίζοντα ο ήλιος, φίλος,
τα μάτια μου θα κλείσω και θα σε κρατήσω εκεί
σ' αγάπησα κι αυτό αρκεί.

Τώρα που έρχονται οι νύχτες να ξυπνήσουν κάτι,
κάτι από κείνο το παλιό δικό μας μονοπάτι,
θα περπατήσω στη σιωπή, θα βρω την άκρη
δε θα είσαι εκεί, τα ίχνη σου μια γκρίζα μοναξιά.

Αυτά που μας δένουν, αυτά μας πονούν
Μην κλαις, δε φταις,
Κανένας δε γνωρίζει, τ' αύριο δεν ορίζει
Κράτα μόνο τις στιγμές αυτές που αγάπησες στο χθες.