Αχ και να σε `βλεπα κάπου τυχαία τώρα
σαν πυροτέχνημα στα σκοτεινά
Αχ και να σε `βλεπα στο διπλανό αμάξι
ή στα φανάρια στο πλήθος που περνά
Αχ και να `ρχόσουνα μες στη ζωή μου κάπως
θα `χε ένα λόγο ν’ ανάψει ο ουρανός
θα `χε ένα λόγο ν’ ανάψει ο ουρανός
να με τραβήξει στο φως

Εγώ είμαι που επιμένω
στα αναπάντητα τηλεφωνήματά μου
αναπάντητα αφήνεις τα όνειρά μου
αναπάντητα τα χρόνια που θα ζω
Εγώ είμαι που επιμένω
τόσες νύχτες σού χτυπάω απ’ το βυθό μου
που ακόμα κι αν καλούσα τον εχθρό μου
θ’ απαντούσε για να πει ένα σ’ αγαπώ

Εδώ που ζω δεν υπάρχουν μεγάλες μέρες
ούτε υπάρχουν μεγάλες βροχές
είναι οι στιγμές μου στα βλέφαρα πια κλεισμένες
και οι χαρές μου ευθείες πια γραμμές
Αχ και να `ρχόντουσαν πίσω τα καλοκαίρια
Αχ και να `ρχόσουνα πίσω κι εσύ
Αχ και να `ρχόσουνα πίσω κι εσύ
να `χε ένα βλέμμα η ζωή