Σ’ ένα σύννεφο έχω πιαστεί εδώ και ώρα,
αστράφτει κι απειλεί διαθέσεις μολύβι.
Δυνατός αέρας φυσάει, όλα τα παίρνει,
χάρτινο πέταγμα ψηλά, πόθοι με ζύγια και ουρά.

Πέφτει στην πόλη βροχή, θα γίνω ουράνιο τόξο,
της πτώσης την ορμή με χρώματα να κόψω.

Το φεγγάρι πάνω σκέπη, άδειος ο δρόμος,
σαλεύει μια στιγμή, της πόλης το κορμί.
Τα παράθυρα όλα κλειστά, μάτια σβησμένα
πιάνει γωνίες η σιωπή, την καταπίνει η γη.