Χειμωνιάτικο βράδυ.
Οι δρόμοι άδειοι κι ακούω ξανά,
εκείνο το γνωστό σκοπό.
Αθήνα του Σαββάτου

Ένα φως πολύ μικρό,
χωρίς να ξέρω με τραβά.
Μια πόρτα ανοίγει, μπροστά μου ξαφνικά.
Κι αυτός μου λέει για τη ζωή του!

Χειμωνιάτικο βράδυ.
Γυμνά ιδρωμένα κορμιά,
χορεύουν τρέχουν και συχνά ρωτούν
αν είναι όμορφο αυτό που αγαπούν

Η αγάπη παύει να υπάρχει εδώ,
όταν τα φώτα τρεμοπαίζουν.
Μύθοι τα λόγια του σακάτη παππού,
για του αυτόχειρα το χορό!

Σαλταρισμένες φωνές που τραγουδούν.
Στεγνά τα στόματα τριγύρω.
Μάτια που λάμπουν γεμάτα χαρά,
στην τελευταία ανάσα!