Κάθε δάκρυ και μια θάλασσα μπροστά μας
κι από πάνω μοναχά ο ουρανός.
Μια αγάπη που είχε μπει στα κόκκαλά μας,
πέφτει τώρα όπως ο χαρταετός.

Χωρισμένο το δωμάτιο στη μέση,
σε μια ατμόσφαιρα που είναι εχθρική.
Το ταβάνι πάει καιρός, που έχει πέσει
και η πόρτα είναι μονίμως ανοιχτή.

Χτύπα κατάστηθα, μην αστοχήσεις
μόνο τον πόνο μπορείς να χαρίσεις,
χτύπα...!!!

Χτύπα, το σώμα μου όρθιο μένει,
μα η καρδιά μου είναι γονατισμένη,
χτύπα....!!!

Κάθε νύχτα το μαρτύριο αρχίζει
και δε λέει να τελειώσει, ως το πρωί.
Μπρος στο ψέμα η αλήθεια κοκκινίζει,
σαν δραπέτης τρέχει τώρα να κρυφτεί.

Η αγάπη μας κοιτάζει απ΄τον καθρέφτη
μια τον έναν μια τον άλλον σιωπηλά
και η αυλαία του έρωτά μας τώρα πέφτει,
γιατί παίζαμε κι οι δυο μας χαμηλά.