Εκεί δεν έχεις ούτε σώμα, ούτε βάλσαμο.
Δε βρίσκεις γάλα τη ζωή σου να βυζάξεις.
Σε παραμύθι περπατάς στην τσέπη θάνατο.
Κι όλο ζητάς κάθε ωραίο να το κάψεις

-Εδώ που ζω, δεν πλησιάζει πια ο διάβολος.
Δε μου φωνάζει, δε θρηνεί, δεν τραγουδάει.
Εδώ λουλούδια βγαίνουν μόνο πριν το Σάββατο.
Εδώ μονάχος μου γελάω. Μονάχος!

Χιόνι που ζει κάτω απ’ τη μύτη και μαραίνεσαι.
Βλέπεις τους φόβους και μεθάνε πριν τους θάψεις.
Σαν της πουτάνας τις χαρές που μεγαλώνουμε.
Σαν τους νεκρούς που `χεις ξεχάσει να τους βάψεις.

-Εδώ που ζω, δεν πλησιάζει πια ο διάβολος.
Δε μου φωνάζει, δε θρηνεί, δεν τραγουδάει.
Εδώ λουλούδια βγαίνουν μόνο πριν το Σάββατο.
Εδώ μονάχος μου γελάω. Μονάχος!

Όταν στενεύει το δωμάτιο και πνίγεσαι,
μπες στη φωλιά που σου `χω φτιάξει να κοιτιέσαι.
Κι όταν κολλήσουν τα ξενύχτια στο κεφάλι σου,
άδειο κορμί σε βλέπω κάτω να χτυπιέσαι.

Αλλάζεις πρόσωπα πολλά, χιλιάδες πρόσωπα,
όταν φοράς μυρωδικά και κρύα δώρα.
Πες μου τι θέλεις; Τι ζητάς; Τι ονειρεύεσαι;
Πες μου εδώ τι ζητιανεύεις τέτοια ώρα:

-Εδώ που ζω, δεν πλησιάζει πια ο διάβολος.
Δε μου φωνάζει, δε θρηνεί, δεν τραγουδάει.
Εδώ λουλούδια βγαίνουν μόνο πριν το Σάββατο.
Εδώ μονάχος μου γελάω. Μονάχος!