Είδα μια νύχτα το φεγγάρι να δακρύζει,
ήταν μεσάνυχτα σε κάποια γειτονιά.
Δεν άντεξα και του `πα τον καημό μου,
ποιος είν’ αυτός που μου πληγώνει την καρδιά.

Γιατί, φεγγάρι μου, μέσα στους δρόμους
απαρηγόρητο τις νύχτες κλαις;
Εσύ δεν έχεις ρόλο σε κανένα δράμα,
είναι ανθρώπινα τα λάθη κι οι πληγές.

Είδα μια νύχτα το φεγγάρι να ποτίζει
πάλι με δάκρυα μια άγνωστη γωνιά.
Τ’ αγκάλιασα και μου `πε "Mη μ’ αφήνεις,
μόνο κρυώνω σε αυτή την παγωνιά".

Γιατί, φεγγάρι μου, μέσα στους δρόμους
απαρηγόρητο τις νύχτες κλαις;
Εσύ δεν έχεις ρόλο σε κανένα δράμα,
είναι ανθρώπινα τα λάθη κι οι πληγές.