Απόψε πάλι στο ποτήρι θα το ρίξω
και στο μεθύσι το γλυκό θα ζαλιστώ
και τα φαρμάκια μου σ’ αυτό μέσα θα πνίξω
για να μπορέσω μια σταλιά να ξεχαστώ.

Μα όσο κι αν πιω για την αγάπη τη δική σου
απ’ το μεράκι να ξεφύγω δεν μπορώ,
μες στο ποτήρι βλέπω πάντα τη μορφή σου
κι είναι μαρτύριο για μένα φοβερό.

Είναι το σπίτι αδειανό και ρημαγμένο
και τα σημάδια σου ακόμα ζωντανά
γι’ αυτό γυρίζω με κεφάλι ζαλισμένο
έτσι και κάνω την καρδιά να μην πονά.