Στο τηλέφωνο σε παίρνω, γιατί, δεν καταλαβαίνω,
γιατί δεν κρατάω, έστω, λίγο εγωισμό,
πάλι βιαστικά μ’ αφήνεις, μια στιγμή, στάσου, μην κλείνεις,
πως, πολύ μου λείπεις, θέλω τώρα να σου πω,
πόσο σ’ αγαπώ.

Με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα σε ρωτάω ένα πράγμα,
τώρα, τι καταλαβαίνεις που με κάνεις και πονώ,
με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα σε ρωτάω ένα πράγμα,
σου αρέσει να σωπαίνεις το μαρτύριο που ζω.

Πάλι προσπαθείς να κλέψεις μακριά, στιγμές και σκέψεις,
την ψυχή μου, στόχο έχεις βάλει, δηλαδή,
απροστάτευτη, γυρίζω σε μια μοναξιά που βρίζω,
σε μια καταιγίδα που φοβάμαι σαν παιδί,
όλα είσαι εσύ.

Με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα σε ρωτάω ένα πράγμα,
τώρα, τι καταλαβαίνεις που με κάνεις και πονώ,
με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα σε ρωτάω ένα πράγμα,
σου αρέσει να σωπαίνεις το μαρτύριο που ζω.

Σ’ αγαπώ.

Με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα σε ρωτάω ένα πράγμα,
τώρα, τι καταλαβαίνεις που με κάνεις και πονώ,
με μάτια κόκκινα απ’ το κλάμα σε ρωτάω ένα πράγμα,
σου αρέσει να σωπαίνεις το μαρτύριο που ζω.

Σ’ αγαπώ.