Μια φορά κι έναν καιρό είχα ένα μπρίκι
κι όταν έφτιαχνα καφέ πάντα μου `λεγε,
ζήσε ό,τι σου ανήκει.

Μου έδειχνε μες στις φουσκάλες πώς να περιμένω τη ζωή
κι όταν είναι η κατάλληλη στιγμή να την πίνω,
γιατί όλο ανεβαίνω σκάλες που γλιστράνε στη στροφή,
μα στη λύση του ασανσέρ δε με αφήνω.

Ζήσε ό,τι σου ανήκει μου `λεγε αυτό το μπρίκι,
τι κι αν είναι μέτριο, σκέτο ή γλυκό, είναι διαφορετικό.

Σήμερα αυτό το μπρίκι σιγοκαίει στο μυαλό μου,
έμαθα στον εαυτό μου τώρα πια, ναμου ανήκει.