Άπονη σκληρή γυναίκα
μου `φαγες τα νιάτα μου
και στους δρόμους πεταμένα,
άπονη σκληρή για σένα,
είναι τα κομμάτια μου.

Πάντα σου `κανα τα κέφια
κι όλα τα χατίρια σου
κι όμως ρέστο με αφήνεις
και με άλλους πας και πίνεις,
τώρα τα ποτήρια σου.

Τα καλύτερά μου χρόνια
κι ένα σπίτι δίπατο,
μες στα χέρια τα δικά σου,
από τη σκληρότητά σου,
πήγανε περίπατο.