Σαν έρθεις και τα βρεις ερειπωμένα,
μη φοβηθείς, μην κάνεις πίσω,
ο χρόνος τα `χει έτσι καμωμένα,
μες στη σκιά το διάλεξα να ζήσω.

Γιατί περίμενα στ’ αλήθεια να φανείς,
κρυφή σου υπόσχεση στο βλέμμα,
μα τις κραυγές δεν άκουγε κανείς,
σαν ο ερχομός ντυνόταν ψέμα.

Και πώς οι μέρες, τα χρόνια που περάσαν,
φαντάζουν τώρα μοναχά μία στιγμή
και πώς οι ελπίδες δε γεράσαν
μες στης ψυχής μου τη ρωγμή.

Να φέρεις λίγα δάκρυα μαζί σου,
γιατί η δική μου στέρεψε πηγή,
θε να τ’ αφήσω να κυλήσουν
στην αγκαλιά σου την αυγή.