Όσο σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
μεταμορφώνομαι σε αναλογικό ρολόι,
που `χει για λεπτοδείκτη
ένα κοφτερό μαχαίρι.
Έτσι κάθε δευτερόλεπτο απουσίας σου
στο στήθος μου αποτυπώνεται.

Ένα φως μέσα στη νύχτα.
Μια φωνή από το ανοιχτό παράθυρο.
Τραγούδησε, τραγούδησε μικρό μου
κάποιος περνά το μονοπάτι !

Κάποιος που ποτέ δε σε έχει δει.
Κάποιος που ποτέ του δε θα δει
τα χείλη και τα ρούχα σου.

Που κάθεται για μια στιγμή
ακούει, κλαίει κι εξαφανίζεται.

Και κουβαλά στην άκρη της γης,
για μέρες παν-πολλές, για πάντα,
το βράδυ εκείνο, το παράθυρο, τον ουρανό,
το φως και τη φωνή σου.