Ωχ κι αμάν, αμάν,
πίσω μου σ’ έχω κι όλο μπρος,
ομπρός μου πάλι βγαίνεις,
και την αγάπη σου, ο καιρός
φούντωσε κι επιμένεις.,
φούντωσε κι επιμένεις.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
ήντα θαρρείς πως ίκαμες
με το να με πληγώσεις,
την κεφαλή σου θα χτυπάς,
σ’ το `πα, θα μετανιώσεις.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
με το μυαλό γυρνώ στο `ψες,
στους όρκους και τα χάδια,
στις ψεύτικές σου αγκαλιές
που μ’ άφησαν σημάδια,
που μ’ άφησαν σημάδια.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
ήντα θαρρείς πως ίκαμες
με το να με πληγώσεις,
την κεφαλή σου θα χτυπάς,
σ’ το `πα, θα μετανιώσεις.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
θυμούμαι εκείνη τη νυχτιά
γλυκά που με θωρούσες,
στο πανηγύρι τ’ Άη Λια
κι έλεγες, μ’ αγαπούσες,
κι έλεγες, μ’ αγαπούσες.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
ήντα θαρρείς πως ίκαμες
με το να με πληγώσεις,
την κεφαλή σου θα χτυπάς,
σ’ το `πα, θα μετανιώσεις.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
θυμούμαι εκείνη τη φορά
που `ρθατ’ από τσι Μύλοι,
άλλη, μου είπες, αγαπάς
κι ας μείνουμε δυο φίλοι,
κι ας μείνουμε δυο φίλοι.

Ωχ κι αμάν, αμάν,
ήντα θαρρείς πως ίκαμες
με το να με πληγώσεις,
την κεφαλή σου θα χτυπάς,
σ’ το `πα, θα μετανιώσεις.