Τα φώτα σβήσαν, η πόλη αδειάζει,
οι λίγοι διαβάτες παράξενα με κοιτούν,
κι εγώ να πορεύομαι μέσα στις φυτείες,
μέσα στις χιλιάδες κυρίες τ’ ουρανού.

Λες κι είμαι άρχοντας της οικουμένης,
λες και προστάζω τις νιφάδες του χιονιού,
με χίλια άλογα στο κύμα να καλπάζω,
να `μαι ταξιδευτής, να `μαι και νικητής.

Μα φεύγει η νύχτα, φεύγει, φεύγει μακριά,
και μένω μόνος μου μαζί με τα όνειρα,
κι όλο προσμένω να `ρθει, να `ρθει η νυχτιά,
να ταξιδεύω πάλι πολύ μακριά.

Τα φώτα σβήσαν, η πόλη ερημώνει,
η πίκρα ανταμώνει, στο διάβα, τη μοναξιά,
κι εγώ να πορεύομαι στην ξένη πολιτεία,
πάνω από στέγες κι από έρημους σταθμούς.

Μα φεύγει η νύχτα, φεύγει, φεύγει μακριά,
και μένω μόνος μου μαζί με τα όνειρα,
κι όλο προσμένω να `ρθει, να `ρθει η νυχτιά,
να ταξιδεύω πάλι πολύ μακριά.