Σαν το τζίνι ξεφυτρώνεις,
βγαίνεις μέσα απ’ το λυχνάρι,
όταν άλλος μ’ αγκαλιάζει
και μου δείχνει το φεγγάρι.

Δοκιμάζεις τα όριά μου
σ’ ό,τι ωραίο συναντήσω,
αχ, και να `χα το λυχνάρι,
μια για πάντα να σε κλείσω.

Μια χάρη σου ζητώ,
έστω μόνο μια για να λυτρωθώ,
να μη σε ξαναδώ,
στη λήθη να χαθείς, να ελευθερωθώ.

Σαν το τζίνι ξεφυτρώνεις,
όταν λέω "σ’ έχω σβήσει",
φύγε, θέλω, τα όνειρά μου,
κάποιος άλλος να τα ζήσει.

Μια χάρη σου ζητώ,
έστω μόνο μια για να λυτρωθώ,
να μη σε ξαναδώ,
στη λήθη να χαθείς, να ελευθερωθώ.