Πράσινα η αγάπη μου φοράει
και στην πρωτεύουσα γυρνά,
μ’ ένα μαχαίρι παλιό στην πλάτη
και με τα στήθη στης γυμνά.

Κόκκινα η αγάπη μου φοράει
και στο φεγγάρι την κυνηγώ,
αχ, δε θα γίνει ποτέ δική μου,
να μου δροσίζει τον πυρετό.

Μαύρα η αγάπη μου φοράει
και δε μου λέει για ποιον θρηνεί,
πώς με τρομάζει, απόψε μοιάζει,
μ’ ένα παιδί που πυροβολεί.