Το τζάμι θ’ αφήσω ανοιχτό
να μπαίνει αεράκι ζεστό,
να πλένει με φως τα σκαλιά,
το φως πάντα, φως μου, κυλά.

Σε λίγο μια βόλτα θα βγω
κι αν δεν βρω το δρόμο να `ρθώ,
να σβήσεις τα φώτα εσύ,
θα σου `χω στην πόρτα κλειδί.

Των ανθρώπων τα σπίτια θυμούνται,
όσους έζησαν μέσα αγκαλιά,
όσους μόνοι στη γη πία κοιμούνται
με σεντόνι στο σώμα απαλά.

Τη βρύση θ’ αφήσω ανοιχτή,
για ήρωες δεν είναι οι βυθοί,
μπορεί να την κλείσεις μετά,
μπορεί και να ζεις στα νερά.