Στη συμπρωτεύουσα ίσως βρέχει
κι απόψε πάλι ρυθμικά
και μέσα στο ανεμοβρόχι,
θα τρέξεις σ’ άλλη αγκαλιά.

Το δάκρυ μου μέσα στη νύχτα
όπως το βρόχινο νερό,
θ’ ακολουθεί τα βήματά σου,
που σ’ οδηγούν στο χωρισμό.

Τους όρκους σου τους πήρε ο δρόμος,
τους τσάκισε ο τρελοβοριάς,
τους σάρωσε τ’ ανεμοβρόχι,
στα πάρκα της Καλαμαριάς.

Στη συμπρωτεύουσα όταν βρέχει,
να `ξερες πόσο νοσταλγώ,
τ’ αγαπημένα μας τα στέκια
κι αυτό το βράδυ στο σταθμό.

Στη παγωνιά να περιμένω
κι από τη γκρίζα καταχνιά,
να `ρθεις ξανά να με ζεστάνεις,
στο κρύο ΚΤΕΛ του Λαγκαδά.