Ήταν μια νύχτα σιωπηλή, χωρίς αστέρια,
εγώ πονούσα κι εσύ ήσουνα εκεί
και με τα χάδια, τα βοτάνια σου στα χέρια,
ως το ξημέρωμα είχε κλείσει η πληγή.

Είχες στα μάτια ένα φως
κι έγινε ο πρώτος μου λυγμός, ανασαιμιά μου
και με δυο λόγια σου γλυκά,
γέμισε δέντρα και πουλιά, η ερημιά μου.
Είχες στα μάτια ένα φως
που σου το χαρισ’ ο Θεός , για μένα μόνο,
σ’ αυτό τον κόσμο είναι πολύ,
να `χεις δικό σου ένα φιλί, για κάθε πόνο.

Ήταν μια νύχτα του Δεκέμβρη παγωμένη,
που ξεψυχούσα και μου χάρισες καρδιά
και με τις δυο καρδιές εγώ αρματωμένη,
έσβησα πάλι απ’ τα στήθια τη φωτιά.