Αυτά που κρύβω μέσα μου αναζητούν πλημμύρες,
μαύρο κρασί να ξεχυθούν, στις νύχτες που `ναι χήρες.
Πώς να κρεμάσω τ’ άδικο στου δρόμου τα μαδέρια
να βρει ένα ξέφωτο η ζωή κι ο χρόνος καλοκαίρια.

Έχει σκεπάσει καταχνιά ό,τι αγαπούσα
και τα τα εκτρώματα ντυθήκανε με λούσα,
στήνουν καρτέρι μόλις που θα σουρουπώσει,
πες μου ποιος θα `ρθει, απ’ τους λύκους να μας σώσει.

Της ζήσης τα περάσματα αγύρτες τα φυλάνε,
αιχμάλωτα τα χρόνια μας κι οι μέρες που περνάνε
στο εμβαδόν του αύριο τα όνειρά μου απλώνω,
να στάξει μέλι στην πληγή κι η ελπίδα να `χει θρόνο.