Πάνω στα τσιμέντα,
μες στις σκουριές,
δένονται οι σιωπές
με το ατσάλι.
Κι όπως παν τα χέρια
στον ιδρώτα, δες,
θα μιλήσουνε,
θα μιλήσουνε,
κάποτε οι ζωές.

Κάτω απ’ τις παράγκες,
κάτω απ’ τα γιαπιά,
ζούνε κάτι Ελλάδες
σαν θηριά,
σαν θηριά, .
Κι όταν πια ξεσπάσουν,
δε θα είναι αργά
έτσι γράφει πάντα
ιστορία
με τα δάχτυλα.

Πάνω στις καρότσες,
κάρβουνο ο καιρός
κι όλη η ζωή συνομιλία.
Λες στον εαυτό σου
και σου λέει κι αυτός,
πες τι έμεινε,
πες τι έμεινε απ’ το τόσο φως.