Στο δρόμο αυτό που πήρες με ψυχή και σώμα,
να `χεις το νου σου μη χαθούν τα μονοπάτια,
τα πόδια σου ας τα κεντούνε τ’ αγκάθια,
είν’ από φθόνο που σαπίζουνε στο χώμα.

Μην περιμένεις οι πολλοί ν’ αναγνωρίσουν,
το πόσο πάσχισες εσύ και με ποιο τρόπο,
θα περιμένουνε της πτώσης σου τον κρότο,
γιατί το θάρρος σου πολλοί θα το μισήσουν.

Άσε λοιπόν τ’ αγκάθια να αγκυλώνουν,
έχε την ήσυχη ψυχή σου μαξιλάρι
και να θυμάσαι, πάνω στης τίγρης το κουφάρι
κάτι μικρόψυχα ζωάκια καμαρώνουν.