Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να `ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμέμουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν’ όλα βολετά,
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα,
την ώρα που του δειλινού χάνονται τ’ ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο αλικό του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.