Ωρέ πήρε ο Μάρτης δώδεκα, Παναγιωτούλα μου,
κι Απρίλης δέκα πέντε,
βγήκαν οι βλάχοι στα βουνά.

Ωρέ βγήκαν οι βλάχοι στα βουνά, Παναγιωτούλα μου,
όλα τα τσελιγκάτα,
του Παναγιώτ’ τα πρόβατα.

Ωρέ του Παναγιώτ’ τα πρόβατα, Παναγιωτούλα μου,
δε φάνηκε να ήρθαν,
μείναν στους κάμπους μοναχά.

Ωρέ μείναν στους κάμπους μοναχά, Παναγιωτούλα μου,
και δίχως τα κουδούνια,
πήγε κι Παναγιώταινα.

Ωρέ πήγε κι Παναγιώταινα, Παναγιωτούλα μου,
με το παιδί στα χέρια,
νύχτα επήρε τ’ άλογο.

Ωρέ νύχτα επήρε τ’ άλογο, Παναγιωτούλα μου,
νύχτα το καλιγώνει
και νύχτα καβαλίκεψε.

Ωρέ και νύχτα καβαλίκεψε, Παναγιωτούλα μου,
στα πρόβατα να πάει,
από μακριά τους ρώτησε.

Ωρέ από μακριά τους ρώτησε, Παναγιωτούλα μου,
και τους καλημερίζει,
παιδιά μου τι σας λείπεται.

Ωρέ παιδιά μου τι σας λείπεται, Παναγιωτούλα μου,
τι είστε λερωμένα,
ο Παναγιώτης λείπεται, εδώ και δέκα μέρες.