Στο σύθαμπο τση θύμησης
σε βλέπω ανάρια-ανάρια
και μοιάζεις μ’ αξεδήλια
του ονείρου απομεινάρια

Ανάσα τση βαθιάς αυγής
του δειλινού στεφάνι
και ξομπλιαστό μου όνειρο
να με παιδεύγεις φτάνει.