Δυο μάνες σε γεννήσανε παιδί μου
και δυο σε βλαστοσύρα γιασεμί μου
πάνω που εκαμαρώναμε καμάρι μου
ή το βλατόσυρμά σου κανακάρη μου
φύσηξ’ αέρας και βοριά παιδί μου
κι εξεκουρμούλωσέ* σε γιασεμί μου

Εσύ `σουνε που μου'λεγες βλαστάρι μου
τσι πόρτες σου θ’ ανοίξω κανακάρη μου
καιτέ τσι καλοκλείδωσες υγιέ μου
κι επήρες τα κλειδιά βασιλικέ μου
ε γιασεμί μου όμορφο παιδί μου
που σ’ είχα στην αυλή μου αρισμαρί* μου
ω και σε βαγιοκλάδιζα* υγιέ μου
Γιάννη και επότιζα σε καντιφέ μου

Ας πω πως ήταν τυχερό χαρά μου
κι έσβησες κι έχασα σε ερωντά μου
τα μπράτσα σου τα στριφοχτά* παιδί μου
το στριλιγκό* σου σώμα γιασεμί μου
και πως το καταδέχτηκες καλέ μου
και το `βαλες στο χώμα καντιφέ μου.

Κάνω πως ζω όμως δε ζω καμάρι μου
είναι η ζωή μου Γιάννη κανακάρη μου
έβγαινες κι έλαμπ’ η αυλή ανθέ μου
έφυγες κι έσβησε αυγερινέ μου.